Βροχερές Κυριακές και λαμπερές Δευτέρες!

Οι φίλοι σου ζεσταίνουν την καρδιά, οι έρωτες στην καίνε. Μ αυτή τη σκέψη πέρασα όλο το υπέροχα βροχερό σαββατοκύριακο (άλλη γκρίνια για τον καιρό δεν θ αντέξω, πρέπει να πλένεται αυτή η χώρα κάπου κάπου), γεμίζοντας τρίφυλλα κιβώτια μετακόμισης και επικοινωνώντας με συνεργεία ηλεκτρολόγων και ηλεκτρονικών, βαφέων και λοιπών συναφών ειδικοτήτων. Μα και την ώρα που νωρίς το πρωί γέμιζα το μπαλκόνι μου ρείκια στο χρώμα της σκουριάς, το φυτό που κατ’ εμέ προαναγγέλλει όσο κανένα άλλο τον χειμώνα και τη θαλπωρή του, το ίδιο σκεφτόμουν. Τι ωραίο που είναι να μεγαλώνεις κι η πλειστάκις κατακαμμένη σου καρδιά να μπορεί, ξαναγεννημένη να ζεσταίνεται και μόνο ωραίους χτύπους να κάνει..
Οι μικρές ηλικίες δεν το χουν αυτό το προνόμιο κυρίως γιατί διακρίνονται για την ψευδαίσθηση και την αναμονή της ευτυχίας η οποία (επιπλέον και ακόμη χειρότερα) ταυτίζεται με ¨Ένα πρόσωπο, υπαρκτό η ανύπαρκτο (συνήθως). «Αναμένουν το Ιδεώδες και αγνοούν την Πτώση» μου λέει ο συνομιλητής μου που όλα αυτά τα παίζει στα δάχτυλα και τα πετάει με απόλυτη φυσικότητα, σαν να είναι ένα μικρό βηχαλάκι.
Ενώ εμείς, και όχι δεν θα πω του 60 οι εκδρομείς γιατί έχει γίνει η σαββοπούλειος φράση τσίχλα με γεύση μούχλας, εμείς που διανύουμε την εξαίσια και αναπάντεχη Δεύτερη Νιότη, γυμνωμένοι από τις προσδοκίες και συμφιλιωμένοι πια (κάπως) με τις αποτυχίες μας μαθαίνουμε να σκάμε χαμόγελα. Αληθινά χαμόγελα και ζεστά χάδια. Στους φίλους, στους φίλους μου που μπορώ να τους πω το οτιδήποτε χωρίς λογοκρισία, χωρίς τακτική, να χαϊδευτώ στον ώμο τους σαν γάτα και να ακουμπήσω το κεφάλι μου στην παλάμη τους.

Άλλη τεράστια πλάνη από την οποία μόλις εσχάτως απαλλάχτηκα («απαλλάχτηκα από εσένα απαλλάχτηκα») είναι ότι από μια ηλικία και μετά δεν κάνεις νέους έμπιστους αδιαπραγμάτευτους φίλους. Λάθος μέγα και συναισθηματική τσιγκουνιά. Σαν να θες να ξεμπερδεύεις με την αγάπη που χεις δώσει και να λες «Αρκετά, δεν έχω άλλη». Όμως εγώ ξέρω καλά πως νέοι φίλοι έρχονται πάντα ,ή παλιοί γνώριμοι μπορεί ξαφνικά σαν σε μια στροφή να σπάσουν τα φράγματα και να μπουν στην καρδιά μου. Η χθεσινή βροχερή Κυριακή σ’ αυτούς ανήκε αλλά κι η σημερινή Δευτέρα που θέλω να ναι λαμπερή για όσους ανακάλυψα και αγαπώ). Κι αυτοί ξέρουν ποιοι είναι.

της Αναστασίας Λαμπρία από το Protagon.gr

Μόλις διάβασα το κείμενο, ταυτίστηκα απολύτως και σας το παραθέτω.....